Başkalarını ilk sıraya koymak harika meyve verir. Winston Churchill'in bunu en iyi şekilde söylediğine inanıyorum: “Elde ettiğimiz şeyle geçimini sağlıyoruz, ama verdiğimiz şeyle hayat veriyoruz.”
Büyürken bunu çok genç yaşta öğrendim. Annem bize başkalarının ihtiyaçlarını tanımayı ve sonra harekete geçip bununla ilgili bir şeyler yapmayı öğretmeye çalıştı. Annem araba kullanmadı, bu yüzden her yerde toplu taşıma araçlarına bindik. Demek istediğim, gittiğimiz her yerde toplu taşıma araçlarına bindik. Ve bize öğretti, eğer biri otobüse bindiyse ve bizden daha büyüklerse ya da çocuk ya da bakkal taşıyorlarsa, kalkıp onlara yerinizi verseniz iyi olur. Her zaman eğlenceli değildi, her zaman kolay da değildi. Ama zaman geçtikçe bunu hayatımızda bir alışkanlık haline getirdik.
Başkalarını ilk sıraya koymak ve insanların yaşamlarında Başkan Lincoln'e olan ihtiyacı tanımakla ilgili ilginç bir hikaye var. İç Savaş sırasındaydı. Çok fazla sorumluluğu vardı ama sahip olduğu en zor sorumluluklardan biri firar nedeniyle idam sırasındaki askerleri affetmeye karar vermekti. Ve bu askerlerin gerçekten önemli kişiler, aileler ve arkadaşlar tarafından yazılmış mektupları / tanıklıkları olacaktı. Ve özellikle ortaya çıkan bir asker vardı, kaçtığı için ölmek zorunda kalmaması için temyizde bulundu. Başkan Lincoln, "Onun adına herhangi bir mektubu var mı?" Dedi. Ve yetkili subay, "Hayır efendim, tüm ailesi ve arkadaşları savaşta öldü" dedi. Başkan Lincoln, "Tamam, kararımı sabah vereceğim" dedi.
Bütün gece bununla boğuştu. Sabah memur yanına geldi ve “Efendim, kararınızı verdiniz mi?” Dedi ve dedi ki: Evet. Karar, bir arkadaşın ifadesi nedeniyle verildi. " Ve memur ona şunu hatırlattı: “Ama efendim, hiç arkadaşı yoktu; herkes savaşta öldü. " Ve o, "Onun arkadaşı olacağım" dedi. Ve adam serbest bırakıldı.
Görüyorsunuz, başkalarına öncelik vermeyi seçtiğimizde, harika şeyler olur, harika meyveler üretilir. Nesilden nesile aktarılan, çoğunuzun aşina olduğuna emin olduğum birçok gerçek var.
Bunlardan biri Teddy Roosevelt tarafından başka bir harika kişiyle paylaşıldı: "İnsanlar sizin umursadığınızı anlayana kadar bildiklerinizi umursamazlar." Ve bu çok doğru. Ve sonra hepimize Tanrı'dan çok aşina olduğumuz bir başkası ise “Eğer vermen gerekiyorsa ver. Bunu yapmak elinizin gücündeyken iyi bir şekilde durmayın. " Başkalarından alıkoymayın.
Küçük bir sahil lokantasında çalışıyorum ve tüm yerlilerin gittiği bir yer. Aslında, herkesin isminizi bildiği bir yerdir ve biri gelmezse, kesinlikle onu tanırsınız. Ve her gün gelen bir çift var ve günler olmuştu ve orada bulunmamışlardı ve bu yüzden gerçekten kalbimde olmuşlardı. O akşam evdeyken Facebook'ta gezinirken ve “Dualar, dualar, dualarınıza ihtiyacım var. Lütfen kızımız için dua edin ”. Tabii ki hemen dillerle konuşmaya ve dua etmeye başladım ve kocamın yanına gittim ve dedim ki, "Tatlım, bir şeyler oluyor, benimle dua eder misin?" Ve dua ettik. Bu hala kalbime baskı yapıyordu ve gece boyunca oturmasına izin veremezdim, bu yüzden onlara yüz yüze veya telefonda onlarla dua etmeyi gerçekten çok seveceğimi söyleyen özel bir mesaj gönderdim. bir fırsat lütfen beni ara ve ben de dillerde konuşarak uyudum. Ertesi sabah uyandım işe gittiler ve burada kapıdan içeri geldiler ve bana doğru yürüdüler ve elimi tuttular ve ben "Neler oluyor?" Dedim. Kızları, Lou Gehrig hastalığına (lejyoner hastalığı) içtiği bir miktar sudan yakalanmıştı ve o yoğun bakımdaydı. ve tüm aileyi aradılar ve vedalaşmak için önümüzdeki 48 saat boyunca yapamayacağını söylediler. Tüm sistemleri vücudunda kapanıyordu ve iyi, onlar Tanrı'yı biliyorlar ve Tanrı'ya inanıyorlar. Onlara Tanrı'nın gücünü hatırlatmaya devam ettim ve hemen orada dua etmeye karar verdik. Ve onlarla kızları için dua ettim ve o anda hayatında durum onun için değişti ve o bugün ve çok iyi yaşıyor ve hasta olduğunu asla bilemezsiniz, asla bilemezsiniz. Yani vermeyi seçtiğimizde harika meyveler üretilir, o yüzden büyük ver!
Yanıtları