Bu yüzden ordudaki teğmenlerin ilginç bir itibarı var ve pek çok itibarı var; bunlardan biri, tipik olarak üniversite eğitimi almış, yirmi yaşında, çok az veya hiç yaşam deneyimi olmayan çocuklar. Orduda, en azından benim geldiğim Piyade'de kırk kişilik bir müfrezenin sorumluluğunu üstlenmeye gelen ve genellikle on iki ila on beş yıl süren müfreze çavuş dahil çevredeki herkese patronluk yapmaya çalışan çok az deneyim veya deneyim yok sadece orduda deneyim. Bu, huysuz eski Çavuş Birinci Sınıf çavuşunuzla ilginç bir ilk karşılaşma olmasını sağlar. Ve bir teğmen olarak müfreze çavuşumla ilk tanıştığım zamanı tam olarak hatırlıyorum.
Hawaii ormanlarındaydı ve müfrezemizi bu orman okulundan geçirdik, Panama'dan bu yana 80'lerde o okulu geçen ilk şirket olduk. Yirmi bir günlük dümdüz yağmur, sırt çantalarımızı, makineli tüfeklerimizi, mühimmatımızı, dolu savaş yükünü taşıyor, bu orman ortamında çamurda ilerlemeye çalışıyor. Biliyorsunuz, yüksek stres, birkaç kolumuz kırılmış, kuyruk kemiği yaralanmaları (düşme nedeniyle), yağmurdan kaynaklanan hendek ayağı ve hipotermi (Hawaii'de böyle düşünmeseniz bile), ama evet, ıslak olmaktan uzun. Yani, bazı güzel zamanlar.
Ve ben ve bu müfreze çavuşu, sadece kafa attık. İlk günden itibaren, sadece kafa attık. Radyoda birbirimize bağırdığımızı duyabiliyordunuz, onu formasyonun arkasında, ben öndeyken ve gerçekten anladık. Herhangi bir adamımıza sorabilirsiniz. Durduğumuz bir nokta geldi. Çünkü rotamızda sola gitmemiz gerektiğini düşündüm ve sağa gitmemiz gerektiğini düşündü. Ve bir ileri bir geri gittik, yağmurda hiçbir yere gitmiyorduk ve herkes sadece hareket edip oradan çıkmak istiyordu. Sonunda şöyle dedi: "Efendim, Ordu kariyerimin yarısından fazla bir süredir Hawaii'deyim ve bu yoldan gitmemiz gerekiyor." Ve ne dedim sanıyorsun? "Lanet olsun ..." dedim, hayır, sadece şaka yapıyorum, tamam dedim, tamam sana güveniyorum dedim ve sonunda amacımıza ulaştık. Ve gitmeye hazırdık.
Saha ortamının dışında bile hala kafa tutuyoruz. Ordu tarafından verilen yetkimi onun üzerinde ileri sürmek ve "Hayır, biz böyle yapıyoruz" demek için birçok fırsatım oldu. Ama bilirsiniz, onda dokuzu yaptığım bu değildi, belki onda on kez. Yine de aynı fikirde olmadığım şeyler gördüm, ancak kasıtlı olarak takımımdaki bu bireyin güçlü yönlerine odaklanmaya karar verdim. Evet, doktrinim kendi tarafımdaydı, düzenlemeler bende vardı ama o savaşı kazanamayacağımı biliyordum. Takımın kalbini bu şekilde kazanamayacaktım ya da takım çavuşum. Saygıyı bu şekilde kazanmayacaktım. Ve biliyorsun, kafa karıştırmaya devam edeceğiz. İki ay sonra şirket komutanım beni ofisine çağırıyor ve “Dan, müfreze nasıl?” Diyor ve ona baktım ve “Takım harika, askerler formda, formda, sağlam. Takım çavuşu son derece bilgili, biz sadece çok kafa karıştırıyoruz. " Bana baktı ve şöyle dedi: “Her ne yapıyorsan, yapmaya devam et. Çünkü önceki PO gerçekten onunla çatışıyordu ve birçok sorunları vardı. " Ve bu benim için haberdi, her şeyi alt üst ettiğimi düşündüm.
O yüzden bugüne kadar o takımda birlikte bir yıl geçirdik ve kasıtlı olarak onun güçlü yönlerine odaklanmayı seçtim ve bunları dışarıya çekip ona övgü verdim, ona bu güçlü yönlerde hareket etmesi için fırsatlar verdim, yapamadığım inanılmaz güçler. '' t yaptım. O harika bir koç ve akıl hocası ve Ordu için harika şeyler yapmaya devam etti. tüm Ordu ekiplerine koçluk falan. Ama bugüne kadar hala çok iyi arkadaşız ve beni hala düzenli olarak arıyor ve Tanrı ve yaşam hakkında konuşuyoruz. Bu paylaşıma kadar farkında değildim, ama o takımdan birçok asker hala beni arıyor ve sadece iletişimde kalmak istiyor. Ve birçoğu bana, ben ve o müfreze çavuşun Orduda sahip oldukları en sevdikleri liderlik kombinasyonu olduğunu söyledi. Biliyorum, sizler kadar hayret ediyorum.
Bunu sana neden söylüyorum? Pekala, liderlik konferansındayız, değil mi? Ve yine de şimdiye kadar duyduğum her öğreti ve paylaşım aşk etrafında toplanıyor. Sevgi olmadan liderlik yapamayacağınıza ve insanların gerçeğe ihtiyaç duymadan önce sevgiye ihtiyaç duyduğuna kesinlikle inanıyorum. Yani insanları yenip Mesih'e boyun eğdiremezsiniz. Bu fikir değişikliği olmalı. İnsanların sevgiye, sevgiye ve gerçeğe ihtiyaçları var; ama önce aşka ihtiyaçları var. Ve "Onlara doğruyu söylemem aşktır" diye düşünüyor olabilirsiniz. Ama buna göre, ayet "aşkta doğruyu söylemek" diyorum, doğruyu söylememek aşktır.
Ve sözün asla boşa dönmediğini düşünüyor olabilirsiniz, değil mi? Ve ben buna diyorum ki, tövbeye götüren Tanrı'nın iyiliğidir (Romalılar 2: 4). Bu yüzden şunu söyleyerek kapatacağım, Ordu yavaş yavaş tüm savaşları kazanarak savaşı kazanmayacağınızı anladı. Tüm kötü adamları öldürmek artık zaferi tanımlamıyor. Neden, çünkü bir ideolojiyi ya da kalbin hareketini mermilerle durduramazsınız. Aynı şekilde birisinin hayatındaki günahı onlara gerçek bombaları atarak öldüremezsiniz ve saklanmak için eğilemezsiniz, değil mi?
Yüreğinde bir değişiklik olmalı ve bu, sevgiden gelen tövbe ile gelir. Bu yüzden sizleri insanları doğru yönde sevmeye devam etmeniz için cesaretlendirmek istiyorum. Babamın her zaman söylediği bir şey, henüz birlikte çalışmadıkları birinin güçlü yönlerini görmeyi seçebileceğiniz anlamına geliyor. Henüz gelişmemiş bir kişide Mesih'i görme konusunda inanılmaz bir yeteneğe sahipsiniz. Ayrıca aşk daha az görür, çünkü aşk birçok günahı kapsar. Öyleyse, Tanrı sizi korusun.
Mesih'i, en azını hak ettikleri zaman, sabırla, merhametle yönlendirir ve insanları doğru yönde sevmeye devam eder. Tanrı kutsasın.
Yanıtları