Tanrı'nın Hazine Malvarlığı
Bundan birkaç yüzyıl sonra bir tarihçinin bir “emanet kasası” referansına rastladığını ve böyle bir şeyin tam olarak ne olduğunu belirlemeye çalıştığını hayal edin. İğne, toplu iğne gibi keskin nesnelerin atılmasında kullanılan bir kap mıydı? Neden bir taneye sahip olayım ve ne işe yaradı?
Emanet kasasını anlamak bankacılık anlayışına bağlıdır. Belki gelecekte bir noktada bankacılık artık mevcut olmayacak ve bu da gelecek nesillerin modası geçmiş ticaretle ilgili araçların kullanımını deşifre etmesini çok daha zor hale getirecek.
Geçmiş çağlardaki serveti koruma yöntemlerine bakıldığında, Kutsal Kitap devirlerinde her insanın kendi kendisinin bankacısı olduğu görülür. Bir adamın zenginliği varsa, onu güvence altına almanın bir yolunu bulmak için tek başına çabalıyordu. Değerli eşyaları yalnızca sahibinin bildiği bir alana gömmek sık kullanılan bir saklama yöntemiydi. Eğer sahibi herhangi bir nedenle hazinesini almak için daha sonraki bir tarihte geri gelmezse, o zaman ne olacak? Belki keşfedilmeden kalacaktı ya da gömülü hazinenin izlerini arayan biri onu bulup ele geçirecekti. Kaşif için bulgusunu şüphe uyandırmadan korumanın en güvenli yolu, sırrı kendine saklamak ve hem alanın hem de içindekilerin mülkiyetini alabilmek için alanı satın almaktı. Değerli bir hazine için, bu masrafa değecektir.
İncillerde bu geleneklere işaret eden bir ayete rastlamak mümkündür.
Bu ayeti ve bu öğretide paylaşılan diğer tüm kutsal yazıları İngilizce Standart Versiyondan veya ESV'den okuyacağım. Eğer King James'i okuyorsanız, tartışacağım konular için ortak bir konu oluşturacak olan "tuhaf" kelimesinin her geçişine dikkat edin.
Matthew 13: 44:
“Cennetin krallığı gibidir bir alanda gizli hazineBir adamın bulup örtbas ettiği. Sonra sevinçle gider, sahip olduğu her şeyi satar ve o tarlayı satın alır.
Bir insan hazineyi bulduktan sonra neden örtbas eder? Böylece başkaları öğrenmeden önce arazinin tapusunu alabilecekti. Artık bir adamın böyle bir tarla satın almak için sahip olduğu her şeyi neden sattığını anlıyoruz: gerçekten de bu kadar değerliydi!
İncil kültürüne dair bu arka planla, sizinle “Tanrı'nın değerli mülkiyeti” hakkında biraz paylaşmak istiyorum.
Eski Ahit'te İsrail Tanrı'nın kişisel mülküydü.
Mezmur 135:4:
Çünkü Rab kendisine Yakup'u, kendisine İsrail'i seçti. kendi mülkiyeti.
"Kendi mülkiyeti" kelimeleri sıklıkla "değerli mülkiyet" olarak tercüme edilir. Kelimenin tam anlamıyla bu ifade, sahip olmak için edinilen bir hazineyi belirtir.
Kral James, "kendi mülkiyetini" "tuhaf bir hazine" olarak tercüme ediyor; "tuhaf" kelimesi "bir kişiye ve yalnızca ona ait olanı" ifade ediyor.
Bizler Tanrı'nın özel mülküyüz; bu ne kadar muhteşem!
Tanrı'nın mülkü olan İsrail, O'nun bizzat Kendisi için edindiği bir hazineydi. Bugün, lütuf çağında, biz -Kilise- Tanrı'nın İsrail'iyiz.
Bütün bunlar ne zaman başladı? Sina'da İsrail'le antlaşma yaptıklarında Tanrı'nın İsrail'e ne söylediğine bir bakalım:
Çıkış 19:4-5:
Mısırlılara ne yaptığımı, sizi nasıl kartal kanatları üzerinde taşıyıp yanıma getirdiğimi kendiniz gördünüz.
Bu nedenle şimdi, eğer gerçekten sözümü dinlerseniz ve antlaşmamı yerine getirirseniz, tüm halklar arasında benim değerli mülküm olursunuz.
“Değerli mülk”, Mezmur 135:4'te “sahip olmak” ile aynı İbranice sözcükten tercüme edilmiştir. Tüm halklar arasında en değerli olan İsrail olacaktır.
… sen tüm halklar arasında benim değerli mülküm olacaksın, çünkü tüm dünya benimdir;
Tanrı, Kendi mülkiyetinin tam mülkiyetine sahiptir çünkü tüm dünya O'nundur. Mezmur 24:1, “Rabbin nedir?” sorusuna yanıt vererek bu gerçeğin başka yönlerini de ifade eder.
Mezmur 24:1:
Yeryüzü ve onun doluluğu Rab'bindir, dünya ve onda yaşayanlar,
İbranice ayetteki ilk kelime aslında “Rab'bin”dir. Bu ayetin birebir tercümesi şöyle olacaktır:
Yaratılan dünya ve onu dolduran her şey Rab'bindir; yaşanılan dünya ve içinde yaşayanlar.
O halde burada iki şeyin Rabb'e ait olduğu belirtiliyor:
- Yaratılmış dünya ve onu dolduran her şey; Ve
- Yaşanan dünya ve içinde yaşayanlar.
İsrail'in Tanrı'nın değerli mülkü olmasının nedeni budur; çünkü tüm dünya, O'nun dilediği gibi davranmasına bağlıdır. Ve bütün halklar arasından İsrail'i seçmek Rab'bi memnun etti.
Çıkış 33:12-16:
Musa Rab'be şöyle dedi: "Bak, 'Bu halkı yetiştir' diyorsun, ama benimle kimi göndereceğini bana söylemedin. Ama yine de, "Seni ismen tanıyorum" dedin ve benim gözümde de lütuf buldun.'
Bu nedenle, şimdi, eğer sizin gözünde lütuf bulduysam, lütfen şimdi bana yollarını göster ki, senin gözünde lütuf bulabilmem için seni tanıyayım. Şunu da düşünün ki bu millet sizin milletinizdir.”
Ve dedi ki: "Varlığım seninle birlikte gidecek ve seni dinlendireceğim."
Ve ona dedi: Eğer senin varlığın benimle gelmeyecekse, bizi buradan çıkarma.
Çünkü benim ve halkının senin gözünde lütuf bulduğum nasıl bilinecek? Benim ve senin halkının, yeryüzündeki diğer tüm halklardan farklı olmamız için senin bizimle gelmen değil mi?”
İsrail farklıydı ve Tanrı'nın aralarında bulunması nedeniyle Tanrı'nın gözünde lütuf buldu; Tanrı onlarla birlikteydi! Onları gerçekten ayıran şey budur.
Tesniye 7: 6-9:
“Çünkü siz Tanrınız RAB için kutsal bir halksınız. Tanrınız Rab, bir halk olmanız için yeryüzündeki bütün halkların arasından, kendi değerli mülkü olarak sizi seçti.
Rab'bin sizi sevmesi ve sizi seçmesi diğer halklardan sayıca daha fazla olduğunuz için değildi; çünkü siz tüm halkların en az olanıydınız.
ama Rab sizi sevdiği ve atalarınıza ettiği yemini tuttuğu için, Rab sizi güçlü eliyle çıkardı ve kölelik evinden, Mısır kralı Firavun'un elinden kurtardı.
Bu nedenle şunu bilin ki, Tanrınız RAB Tanrı'dır, kendisini sevenler ve emirlerini yerine getirenlerle ahdini ve sevgisini bin nesil boyunca koruyan sadık Tanrıdır.
Sadık Tanrı'nın, yeminine göre ahdini ve sadık sevgisini koruyacağına dair hiçbir şüphe yoktu. İsrail ise O'nu sevmeli ve O'nun emirlerini tüm kalbiyle ve ruhuyla yerine getirmelidir.
Tesniye 26: 16-19:
“Bugün Tanrınız Rab size bu kuralları ve kuralları uygulamanızı emrediyor. Bu nedenle bunları tüm kalbinizle ve tüm ruhunuzla yapmaya dikkat etmelisiniz.
Şimdi antlaşmanın iki kısmına dikkat edin: İsrail'in beyanı ve Tanrı'nın beyanı.
Siz [İsrail] bugün Rab'bin Tanrınız olduğunu ve O'nun yollarında yürüyeceğinizi, onun kanunlarını, emirlerini ve kurallarını tutacağınızı ve O'nun sesine itaat edeceğinizi ilan ettiniz.
Ve Rab, size söz verdiği gibi, bugün sizin kendi değerli mülkü için bir halk olduğunuzu ve O'nun bütün emirlerini yerine getireceğinizi bildirdi.
ve sizi övgüde, şöhrette ve şerefte yarattığı bütün milletlerin çok üstüne koyacak ve vaad ettiği gibi Allahınız Rab için mukaddes bir halk olacaksınız.”
İsrail, yaşamlarında Tanrı'nın Rablığını ilan etmeli, O'nun yollarında yürümeli, emirlerini yerine getirmeli ve O'nun sesine itaat etmeliydi.
Rab, sırası gelince, İsrail'i değerli mülkü olarak ilan edecek, onu övgü ve onur açısından herkesten üstün tutacak ve onu Kendisi için kutsal bir halk olarak ayıracaktı. Rab ile halkı arasında ne kadar inanılmaz bir ilişki var!
Bu özel ilişki lütfun gelişiyle ortadan kaybolmadı; aslında daha da derinleşti ve daha da anlamlı hale geldi. Eski Ahit'te Tanrı'nın ayırdığı halk İsrail'di. Bugün biz, Kilise, Tanrının İsrailiyiz.
Galatyalılar 6:16:
Ve bu kurala göre yürüyen herkese gelince, onlara ve Tanrı'nın İsraili'ne barış ve merhamet olsun.
Çünkü biz Tanrı'nın İsrail'iyiz, aynı zamanda Tanrı'nın değerli mülküyüz. Titus 2:14'ün bu konuda söylediklerine bakın.
Titus 2:14:
Bizi her türlü kanunsuzluktan kurtarmak ve kendisine ait bir halk arındırmak için kendini bizim için feda eden...
"Kendi mülkiyetinde olan bir halk", Septuagint'te "değerli mülk" olarak tercüme edilen ifadenin aynısıdır. Bu Yunanca ifade özellikle şu anlama gelir:
- Neyin üstünde ve üstünde
- Mülkiyet ortaya çıktı
- Bir satın alma olarak bir insan
İsa Mesih bizi kurtarmak için kendini bize verdi. Gizli hazine alanını satın almak için sahip olduğu her şeyi satan adama benziyor!
Okuduğumuz ayetin devamında:
…kendisi için, iyi işler için gayretli olan bir halkı kendi mülkü olarak arındırmak.
"İyi işler için gayretli olmak", "yasalar için gayretli olmak" anlamına gelmez; tam tersi! Basit işleri iyi işlerden ayıran şey lütuftur. İyi işler Allah ile yapılan işlerdir. Daha önce de gördüğümüz gibi, bizi Tanrı'nın halkı olarak ayıran şey, Tanrı'nın bizimle birlikte olmasıdır. Biz O'na ortak oluyoruz, O da bize. İlişkimizin özü budur, O'nun (Allah'ın) Rabbiliğini hayatımızda tanımak.
İsa'yı kurtuluşumuzun aracısı, efendim yaptığımızda, kurtuluşumuzun Kaynağı olan Tanrı'yı, Rab, hatta Rab İsa Mesih'in Efendisi olarak tanırız. Çünkü İsa her şeyin efendisi olsa da (Elçilerin İşleri 10:36'ya göre), sonuçta Her Şeyde Olan Tanrı'dır (1 Korintliler 15:28'e göre).
1 Petrus, Tanrı'nın değerli mülkü olarak kim olduğumuzu tek bir pasajda özetliyor.
1 Petrus 2:9-10:
Fakat siz seçilmiş bir ırksınız, kraliyet kâhinliğisiniz, kutsal bir milletsiniz, onun mülkiyetinde olan bir halksınız ki, sizi karanlıktan kendi muhteşem ışığına çağıranın üstünlüğünü ilan edebilesiniz.
Bir zamanlar bir halk değildiniz ama şimdi Tanrı'nın halkısınız; bir zamanlar merhamet görmemiştin ama şimdi merhamet gördün.
Biz sadece seçilmiş, asil ve kutsal değiliz, aynı zamanda en önemlisi de biziz. Kendi!
Artık merhamete kavuştuğumuza göre, O'nunla birlikte ortalarımızda ilerleyelim ve duyan herkese O'nun üstünlüğünü duyuralım. Artık bir halk değiliz, ama artık Tanrı'nın halkıyız: O'nun değerli mülkü.
Yanıtları